Ktoś, kto spędzi kilka najbliższych lat w polskiej celi, oprócz ograniczenia swobody powinien przygotować się na sporą zmianą w swojej codzienności – nasze więzienia nie należą do najbardziej przyjaznych miejsc w Europie.
Bezpieczeństwo przede wszystkim
Przekraczając więzienny próg, osadzony przechodzi przez serię oględzin, które mają na celu skontrolowanie, czy nie ma przy sobie czegoś nielegalnego. Zrewidowany trafia pod skrzydła wychowawców, którzy przekazują osobie skazanej informacje na temat tego, co wolno, a czego nie wolno. Jedna z najważniejszych zasad brzmi następująco: jeżeli spotka go epizod zagrażający życiu lub zdrowiu, powinien zdecydować się na zgłoszenie tego więziennej straży. Tymczasem w realiach więziennych praktyka, niestety, nie jest taka, jakby się wydawało i można bardzo utrudnić sobie funkcjonowanie w tym miejscu, gdy wypełnia się ten punkt regulaminu.
Skazany też nie jest pozbawiony praw
To nie jest odkrywcze stwierdzenie – więzień może oczekiwać przestrzegania prawa. Mimo że wielu osobom wydaje się to niesprawiedliwe, zostawiają one furtkę dla skazanego do podjęcia normalnego życia po wyroku, by nie trafić znów na drogę przestępczych zachowań. Elementarnym prawem więźnia jest prawo do poszerzania horyzontów umysłowych, kształcenia i prac artystycznych, podobnie jak prawo do indywidualnych lub zbiorowych zajęć k-o i sportowych, a także dostęp do prasy, książek, radia i telewizji. Jeśli wybrać inaczej, nastąpi odcięcie osadzonego od normalnego świata, co uczyni praktycznie niemożliwym powrót do normalności, gdy nasiąknie pełnym agresji więziennym stylem życia i w efekcie wróci tam z powrotem.
Co, jeśli prawa są łamane?
Jeszcze jednym prawem skazanego jest możliwość kontaktu z prawnikiem. Po wprowadzeniu prostych słów do wyszukiwarki „adwokat łódź prawo karne” łatwo zorientować się, ilu adwokatów zajmuje się prawem karnym i pracą na rzecz osadzonych. Nierzadko nawet zdarza się, że osoby odsiadujące wyrok w więzieniu nadużywają tego argumentu, posuwając się do szantażu, gdy kierownictwo zakładu nie chce m pójść na rękę, ale trudno wyobrazić sobie wykluczenie tego prawa – nigdy nie wiadomo, kiedy taka pomoc będzie mu potrzebna.
